آیا قدرت با خود غم می آورد ؟
اولین باری که نام اوریانا فالاچی را بر جلد یک کتاب دیدم زمانی بود که ابرای اولین بار پس از آشنایی با همسرم کتابی از او هدیه می گرفتم اسم کتاب یک مرد بود و به شیوه ژورنالیستی همان روشی که فالاچی در همه نوشته هایش دارد نوشته شده بود.موضوع کتاب هم جریان عشق واقعی نویسنده به یک چریک کمونیست یونانی بود و شرح مبارزات این چریک با حکومت دیکتاتوری یونان.اما انچه بعدها فهمیدم این بود که فالاچی شهرت جهانی اش را مدیون کتاب دیگری است با نام مصاحبه با تاریخ که درین کتاب با بیشتر دیکتاتورهای قرن بیستم مصاحبه کرده است.از جمله با محمد رضا پهلوی و جالب است که این مصاحبه را من همین تازگی ها خواندم و باز جالب است که آنچه درین مصاحبه نظرم را جلب کرد این بود که فالاچی به اصرار از پهلوی دوم می پرسد که چرا همیشه چهره اش غمگین است و در پاسخ می شنود که این یک غم عرفانی است چرا که من به عنوان یک انسان و یا یک شاه همه چیز داشته ام.حالا چرا این نکته توجه مرا جلب کرد ؟ همین چند وقت پیش در سفرنامه ارنست اورسل مردی که در دوران ناصرالدین شاه به ایران می آید خواندم که او نیز راجع به ناصرالدین شاه همین را می گوید غمی دائمی که در چهره ناصرالدین شاه لانه کرده است وقتی اورسل از درباریان علت را جویا می شود پاسخ می شنود که پس از مرگ امیر کبیر کسی لبخند به صورت شاه ندیده است.در بازدیدی هم که از کاخ گلستان کاخی که از صفویان به قاجارها و از قاجارها به پهلوی ها ارث رسی داشتم دستان معجزه گر سازنده مجسمه مومی ناصرالدین شاه این اندوه را به صراحت در چهره او نشان می دهد. چند روزی است این سوال در ذهنم نقش بسته آیا پادشاهان غمگینند؟اگر سرزمین پادشاهی سرزمین شادی نیست ،شادی را در کجا باید جست ؟ آیا قدرت با خود غم و اندوه به همراه می آورد؟ یا شاید هم وقتی همه چیز داری دیگر به دست آوردن چیزی شادت نمیکند؟آیا شادی همانطور که لئو تولستوی می گوید فقط در نزد پایین ترین و بی خبر ترین قشر اجتماع وجود دارد؟از دوستان عزیزم میخواهم نظر خود را درین باره بنویسند.
حسین پور
نظرات شما عزیزان:
